Gedicht Amber-Helena Reisig n.a.v. filmpremière op 12 februari 2025
microbioom
ik wil niet waargenomen worden, dit leen-
lichaam zit te strak – er is te veel ongemak
de woorden die uit onverwachtse hoeken lekken
zo poreus de muren dat ze me erdoorheen kunnen
zien – de mensen met hun ogen die betasten
is alleen de waarneembare werkelijkheid werkelijk
en wat maakt dat we zien wat we zien – wat we
laten zien of wat gezien wordt? – geef mij een stad
waarin ik niet besta, ik opga in een menigte, geef me
een kat voor wie ik geen concept ben van een mens
maar een metgezel met kattensnoepjes in haar hand
een wezen dat geen woorden kent voor wat ik ben
de overdaad ervan niet, de noodzaak ervan niet
die woorden niet nodig heeft om te beschrijven wat
hij ziet: een ander die wel of niet in huis verschijnt
hang me niet aan de muur, maak me niet tot wat
ik zijn moet – ik wil een wezenloos wezen
zonder naam, zonder lichaam zijn, een zwevend brein
een ding buiten de orde der dingen, zonder classificatie
zonder taxonomie, een verzameling moleculen die meedeint
met de trillingen van het universum – iets dat alleen te zien
is in een petrischaaltje, de micro-organismen die van mijn huid
een stille planeet hebben gemaakt, mijn lichaam
hun satelliet door de kosmos, een enkeltje door
de donkere materie die mensheid heet, zonder weet
van bestemming, zonder weet van mijn bestaan